شعروادب

 

شعری ازد یوان حکیم  سنائی غزنوی :
ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را

تا زمانی کم کنم این زهد رنگ آمیز را

ملکت آل بنی آدم ندارد قیمتی

خاک ره باید شمردن دولت پرویز را

دین زردشتی و آیین قلندر چند چند

توشه باید ساختن مر راه جان آویز را

هر چه اسبابست آتش در زن و خرم نشین

بدره‌ی ناداشتی به روز رستاخیز را

زاهدان و مصلحان مر نزهت فردوس را

وین گروه لاابالی جان عشق‌انگیز را

ساقیا زنجیر مشکین را ز مه بردار زود

بر رخ زردم نه آن یاقوت شکر ریز را .

غزل دوم

ای مسلمانان خلایق حال دیگر کرده‏اند
از سر بی‏حرمتی معروف منکر کرده‏اند
شرع را یک سو نهادستند اندر خیر و شر
قول بطلمیوس و جالینوس باور کرده‏اند
عالمان بی‏عمل از غایت حرص و امل
خویشتن را سخره اصحاب لشکر کرده‏اند
خون چشم بیوگان است آن که در وقت صبوح
مهتران دولت اندر جام و ساغر کرده‏اند...
تا کی از دارالغروری ساختن دارالسرور؟
تا کی از دارالفراری ساختن دارالقرار؟
بر در ماتم سرای دین و چندین ناز و نوش؟
در ره رعنا سرای دیو و چندان کار و بار